Van Profvoetballer tot Ambassadeur van Nationale MS Fonds

In  de zomer van 1993 ging ik met mijn vriendin op vakantie naar Franrijk en ging daar nog één keer keihard trainen om misschien uiteindelijk gekozen te worden voor het Nederlands elftal. Dag in dag uit liep ik iedere dag ongeveer 10 km.  Na de vakantie had ik een conditie als een beer, werd aanvoerder van Vitesse en voelde me topfit tot het moment dat ik de laatste oefenwedstrijd gespeeld had. Ik was doodmoe, mijn vingertoppen begonnen te tintelen, voelde mijn voetzolen niet meer , voelde een strakke band om mijn buik en knieën. Toen ik een week later ook mijn urine niet meer voelde lopen werd het al snel duidelijk dat het foute boel was….MS.    

Ik kreeg toen ontzettend veel brieven, werd uitgenodigd voor de 5 uur show, Barend en van Dorp en ook nog verscheidene radioprogramma’s. Vanwege mijn bekendheid werd ik toendertijd gevraagd of ik ambassadeur van het nationale ms fonds wilde worden om zo lotgenoten te ontmoeten en te praten over het feit dat de ziekte niet het einde  hoeft te zijn.                                                                                                        

Het eerste half jaar had ik grote problemen, met name in de kracht. Later trok dat gelukkig weer bij en kon ik zelfs weer op amateur niveau voetballen. Voor mezelf ging ik eens na, wat ik verder nog kon gaan doen in de voetballerij, waar ik al vanaf mijn 17^de fulltime werkzaam in was. Ik ging de trainerscursus volgen en behaalde uiteindelijk mijn coach-betaald voetbal diploma. Daarna volgde een ontzettend mooie carrière als coach. Fortuna, PSV, Dubai, Abu Dhabi, Oman. Ontzettend  veel gereisd en genoten. Het ging zelfs zo goed en had ik nauwelijks tot geen problemen , dat ik me soms schaamde dat ik nog voor 100% kon functioneren. Dik 20 jaar geen problemen gehad totdat ik enkele jaren terug met veel stress te maken kreeg. Mijn moeder, die in Groningen in het ziekenhuis lag aan de nierdialyse en uiteindelijk overleed, heel veel scouten voor RODA JC . De stress overwon het van mijn positivisme, kreeg een “Shub”, vervolgens prednison en uiteindelijk veel last aan mijn rechterbeen. Desondanks heb ik niet opgegeven en kreeg van vv Sittard de mogelijkheid om als trainer te laten zien, dat ik nog kan presteren met een fysiek probleem.

Het resultaat tot nu toe is de winst van de eerste periode en de 2^de plaats in de competitie.

Hopelijk blijft alles stabiel en komen er nog meer mooie dingen in de toekomst.  Het nationale ms fonds heeft een “can-do”project ,waar ze met patiënten willen kijken wat er nog mogelijk is met hun handicap. Niet op de bank wegzakken maar actief de uitdaging aangaan. Na een activiteit is het vaak geweldig te voelen,  dat je lichaam toch nog tot bepaalde dingen in staat is.

Ik ga in ieder geval door en wil kijken waar mijn grens is.

Vriendelijke groeten,

René Eijer